Kosmos podwójnie pierzasty
kwitnienie: lipiec-październik
wysokość rośliny: 60-150 cm
stanowisko: słoneczne; gleba przepuszczalna, próchniczna; zbyt duże nawożenie może spowodować zahamowanie kwitnienia
Lobularia nadmorska
Wysokość: 10-15 cm.
Pora kwitnienia: Od czerwca aż do jesieni
Stanowisko: Słoneczne.
Maciejka
Wysokość : 30 -40 cm
Pora kwitnienia :czerwiec - wrzesień
Stanowisko : słoneczne
Nagietek lekarski
Wysokość: 25 - 75 cm
Pora kwitnienia : lipiec - październik
Stanowisko : potrzebuje dużo słońca
Nemezja powabna
Wysokość : 20 - 40 cm
Pora kwitnienia : czerwiec - wrzesień
Stanowisko : słoneczne
Portulaka wielkokwiatowa
Wysokość : 7 - 12 cm
Pora kwitnienia : czerwiec - październik
Stanowisko : słoneczne
Rezeda wonna
Wysokość : 30 - 40 cm
Pora kwitnienia : lipiec - październik
Stanowisko : słoneczne
Słonecznik zwyczajny
Wysokość : 50 - 200 cm
Pora kwitnienia : lipiec - październik
Stanowisko : słoneczne
Szarłat
Wysokość : 40 - 100 cm
Pora kwitnienia : lipiec - październik
Stanowisko : słoneczne
Wilec purpurowy
Wysokość : wijące się pędy dorastają do 2 - 3 m
Pora kwitnienia : lipiec - październik
Stanowisko : słoneczne i ciepłe
Złocień trójbarwny
Wysokość : 40 - 80 cm
Pora kwitnienia : czerwiec - wrzesień
Stanowisko : słoneczne
poniedziałek, 16 stycznia 2012
poniedziałek, 9 stycznia 2012
Kolorowy ogródek
W końcowych dniach maja i na początku czerwca nasza działka może wyglądać jak cudowny ogródek z kolorowej bajki . Pod warunkiem , że nie zapomnieliśmy o kwiatach , które z naszej pozornie nie ciekawej przestrzeni mogą skomponować duży barwny bukiet . Jeśli nie ma jeszcze u nas żadnych kwiatów a chcielibyśmy je posiać , radzę zapoznać się z rejestrem , który oto przedstawię : kwiaty jednoroczne siane do gruntu na miejsce stałe :
Chaber jednoroczny Wysiew : kwiecień - maj
Kwitnienie : czerwiec - sierpień
Wysokość : 30 - 90 cm Stanowisko : słoneczne
D
Dimorfoteka
Wysokość :25 - 35 cm
Uprawa : Wysiew nasion w kwietniu -maju do gruntu. Zbyt gęste wschody przerwać, pozostawiając rośliny, co 10 -15 cm.
Kwitnienie : od czerwca do jesieni.
Stanowisko : słoneczne, co do gleby -mało wymagająca.
Dynia ozdobna
Eszolcja kalifornijska
Roślina o delikatnych kwiatach podobnych do maków, otwierających się w dni słoneczne.
Wysiew: IV-V wprost do gruntu,nie znosi przesadzania
Rozstawa: 15x20
Wysokość: 20-40
Kwitnienie: VI-VIII
Stanowisko: słoneczne
Godecja wielkokwiatowa
Wysokość: Od 20 do 40 cm.
Pora kwitnienia: Od czerwca do września włącznie.
Gleba: Próchnicza, żyzna, niezbyt sucha.
Stanowisko: Słoneczne.
Zastosowanie: Do ozdoby ogrodu, na rabaty kwiatowe lub na kwiat cięty. Pęd wyrywa się z korzeniami i usuwa liście zasłaniające kwiaty. Godecja dobrze wygląda w masie, nie łączona z innymi roślinami.
Groszek pachnący
Wysiew : marzec - kwiecień
Wysokość: Wiotkie pedy groszku pachnącego wyrastają do 1-2 m.
Gleba: Żyzna, próchnicza, wapienna, przepuszczalna i zawsze lekko wilgotna.
Stanowisko: Słoneczne.
Kwitnienie : czerwiec - wrzesień
Chaber jednoroczny Wysiew : kwiecień - maj
Kwitnienie : czerwiec - sierpień
Wysokość : 30 - 90 cm Stanowisko : słoneczne
D
Dimorfoteka
Wysokość :25 - 35 cm
Uprawa : Wysiew nasion w kwietniu -maju do gruntu. Zbyt gęste wschody przerwać, pozostawiając rośliny, co 10 -15 cm.
Kwitnienie : od czerwca do jesieni.
Stanowisko : słoneczne, co do gleby -mało wymagająca.
Dynia ozdobna
Eszolcja kalifornijska
Roślina o delikatnych kwiatach podobnych do maków, otwierających się w dni słoneczne.
Wysiew: IV-V wprost do gruntu,nie znosi przesadzania
Rozstawa: 15x20
Wysokość: 20-40
Kwitnienie: VI-VIII
Stanowisko: słoneczne
Godecja wielkokwiatowa
Wysokość: Od 20 do 40 cm.
Pora kwitnienia: Od czerwca do września włącznie.
Gleba: Próchnicza, żyzna, niezbyt sucha.
Stanowisko: Słoneczne.
Zastosowanie: Do ozdoby ogrodu, na rabaty kwiatowe lub na kwiat cięty. Pęd wyrywa się z korzeniami i usuwa liście zasłaniające kwiaty. Godecja dobrze wygląda w masie, nie łączona z innymi roślinami.
Groszek pachnący
Wysiew : marzec - kwiecień
Wysokość: Wiotkie pedy groszku pachnącego wyrastają do 1-2 m.
Gleba: Żyzna, próchnicza, wapienna, przepuszczalna i zawsze lekko wilgotna.
Stanowisko: Słoneczne.
Kwitnienie : czerwiec - wrzesień
niedziela, 8 stycznia 2012
Bukszpan jako płot
Bukszpan na dobre wszedł na działki , głównie ze względu na swoje walory dekoracyjne i wybitne zdolności tworzenia żywopłotów . Przez cały rok utrzymuje ciemnozielone , lśniące drobne liście .
Bukszpan rośnie niezbyt wysoko i raczej wolno ale znakomicie spełnia rolę żywych płotów , nie tylko zresztą na działkach .
Nie wymaga gleb żyznych , rośnie praktycznie wszędzie , gdzie się ten krzew zasadzi .
Bukszpan nie jest w prawdzie zbyt odporny na silne mrozy , ale straty z tego powodu są praktycznie bardzo ograniczone , bowiem nawet po silnych mrozach odbijają nowe pędy .
Innym bardzo popularnym krzewem na naszych działkach jest forsycja kwitnąca wczesną wiosną , gdy inne rośliny jeszcze się nawet nie zielenią . Forsycja w przeciwieństwie do bukszpanu rośnie szybko , bujnie i wysoko i z tego powodu trzeba jej wybierać takie miejsca , z którego nie zasłaniałaby innych roślin .
Paciorecznik (Kanna) – Canna
Opis:
Kanna należy do rodziny paciorecznikowatych i jest w naszych warunkach uprawiana jako roślina jednoroczna. Pochodzi ze strefy tropikalnej Ameryki, Azji i Afryki. Nazwa paciorecznik pochodzi od nasion tej rośliny, które przypominają paciorki. Gatunków kanny jest, około 60, ale z tego bogactwa tylko niektóre uprawiane są jako rośliny ozdobne a najbardziej rozpowszechnionymi są formy mieszańcowe Canna x generalis- paciorecznik ogrodowy. Odmiany różnią się wysokością, kolorem kwiatów i liści. Wysokość waha się między 50- 150 cm a rośliny tworzą grube rozgałęziające się mięsiste kłącze. Liście duże, jajowato- lancetowate, zielone lub czerwonawo-brunatne, ozdobne. Kwiaty o różnym kształcie, wielkości oraz barwach (różowe, żółte, łososiowe, pomarańczowe, czy też dwubarwne np. ciekawie się prezentują kwiaty żółto- czerwone odmiany ‘Luzifer’), zebrane w kłosy znajdujące się na szczycie mięsistych pędów.
Uprawa:
Pacioreczniki wymagają stanowisk słonecznych, ciepłej i próchniczej, średnio zwięzłej gleby, zasobnej w składniki pokarmowe. Posadzone w miejsce zacienione mogą nie zakwitnąć. Wymagają bardzo obfitego nawożenia i obfitego podlewania a usuwanie przekwitłych kwiatostanów spowoduje, że kwitnienie się powtórzy. Kanny rozmnaża się zarówno generatywnie jak i wegetatywnie, poprzez podział kłączy, wczesną wiosną, tak, aby każde kłącze miało, chociaż jeden dobrze wykształcony pąk. Miejsce cięcia dobrze jest posypać roztartym węglem drzewnym. Faktem jest, że Kanny, aby osiągnąć spore rozmiary, musza mieć odpowiednio dużo czasu a warunki polskie im takich nie zapewniają, więc musimy im pomóc, poprzez wcześniejsze sadzenie kłączy w pojemnikach. Sadzimy je w mieszankę torfu, ziemi, piasku i zapewniamy temperaturę około 18 ºC a następnie w drugiej połowie maja wysadzamy do gruntu, pamiętając o wcześniejszym zahartowaniu roślin. Na miejsce stałe wysadzamy na głębokość 15- 20 cm w rozstawie 40 x 80 cm, w zależności od odmiany. Oprócz rozmnażania wegetatywnego, kanny rozmnaża się również poprzez nasiona. Nasiona paciorecznika mają dość grubą łupinę, więc dobrze jest dla przyspieszenia kiełkowania, przed siewem wymoczyć je w ciepłej wodzie. Najlepsza pora na siew, to styczeń- luty, po pojawieniu się siewek pikujemy je pojedynczo do doniczek i ustawiamy w jasnym miejscu o temperaturze 18 ºC. Kłącza na okres zimy należy wykopać, najlepiej to zrobić po pierwszych przymrozkach. Usuwamy część nadziemną na wysokości ok. 10-15 cm, a kłącza najlepiej przechowywać razem z bryłą ziemi, w pomieszczeniach o tem 5-8 ºC np. w piwnicy. Przechowując oczyszczone kłącza, przysypujemy je torfem, piaskiem, trocinami.
Zastosowanie:
Nadaje się na kwietniki, rabaty, większe grupy ogrodowe. Sadzona w pojemnikach, misach, donicach, upiększy swą obecnością niejeden taras jak i ogród, zwłaszcza w pobliżu oczek wodnych.
Kwitnienie:
Od lipca do przymrozków.
Uwagi:
Pacioreczniki są stosunkowo odporne na choroby i szkodniki, choć może się pojawić bakterioza paciorecznika, zgnilizna twardzikowa czy szkodniki tj. nicienie, mszyce i roztocza.
Autor opisu – Sargon.
sobota, 7 stycznia 2012
Hortensja
Hortensja obejmuje wiele gatunków, z których głównie kilka znalazło uznanie i są obecnie jednymi z najczęstszych krzewów jakie możemy spotkać zarówno w domu jak i w ogrodzie (zależnie od gatunku). Hortensja pochodzi z terenów Azji i Ameryki a jej głównym atutem jest przepiękne kwitnienie okazałych kwiatostanów, licznie się pojawiających i mieniących się w wielu barwach: bieli, czerwieni, różu, fioletu, a nawet barwy niebieskiej oraz wielu odcieni tych barw, zmieniających się w okresie kwitnienia, przybierające nawet barwę zieleni. Najbardziej znaną hortensją jest hortensja ogrodowa Hydrangea macrophylla uprawiana głównie jako doniczkowa, ale dobrze radzi sobie w gruncie, zwłaszcza w cieplejszych regionach Polski, osiągająca 1-1,5 metra wysokości. Hortensja drzewiasta (drzewkowata, krzewiasta) Hydrangea arborescens osiąga około 1,5 metra wysokości, dużych liściach, prawie sercowatych na brzegach ostroząbkowanych. Najbardziej znaną jej odmianą jest H. a. ‘Grandiflora’. Hortensja bukietowa (Hydrangea paniculata) wyższa od poprzedniej, osiągająca około nawet kilka metrów wysokości. Liście duże eliptyczne. Kwiatostany stożkowe do 30 cm długości. Oprócz tych najczęściej występujących gatunków coraz częściej możemy spotkać się z formą pnącą Hydrangea petiolaris, dochodzącej nawet do 25 m wysokości, hortensja kosmata H. aspera osiągająca do 3 m wysokości z kwiatostanem w postaci baldachogrona, hortensja dębolistna Hydrangea quercifolia, która ma bardzo charakterystyczne liście, które jak sama nazwa wskazuje mają kształt przypominający liść dębu, osiąga około 1,5 m i ma wiechowate kwiatostany.
Uprawa:
Hortensje wymagają stanowisk półcienistych, podłoża żyznego, próchniczego, wilgotnego o odczynie kwaśnym (pH 5,5). Zasadowe podłoże prowadzi do chlorozy objawiającej się żółknięciem liści. Wymaga intensywnego nawożenia od wiosny do lipca, nawozami bez wapnia. Rozmnażamy ją poprzez sadzonki z pędów bocznych w inspekcie. Hortensje wymagają zabiegu przycinania, które zależne jest od tego czy dana hortensja kwitnie na pędach tegorocznych czy zeszłorocznych.
Zastosowanie:
Zależnie od gatunku wykorzystywane jako roślina doniczkowa, na taras, balkon do ogrodu, jako krzew hodowany w gruncie w grupach, pojedynczo, na trawniku, na rabacie.
Kwitnienie:
Zależne od gatunku: H. ogrodowa- czerwiec-lipiec, h. drzewiasta- lipiec- wrzesień, h. bukietowa- sierpień-wrzesień, h. pnąca- czerwiec- lipiec, h. kosmata- sierpień- wrzesień, h. dębolistna- sierpień- wrzesień.
Zimowanie:
Zależnie od gatunku odporność na mrozy różna: wystarczająco mrozoodporne są hortensja drzewiasta, bukietowa, pnąca, dębolistna, bardziej wrażliwa na mróz jest h. ogrodowa, którą należy okryć głównie w rejonach o chłodniejszym klimacie, natomiast h. kosmat
Uwagi:
Autor opisu – Sargon.
piątek, 6 stycznia 2012
Choroby róż
Czarna plamistość liści
Jest to jedna z najgroźniejszych chorób róż. Pierwsze objawy widoczne są na liściach już od połowy czerwca, początkowo w postaci jasnobrązowych, następnie czerniejących plam. Są one okrągłe lub nieregularne, często zlewają się ze sobą. Porażone liście opadają od dołu krzewu. Bardzo często w drugiej połowie lata wrażliwe odmiany róż mogą być zupełnie pozbawione ulistnienia. Krzewy porażone czarną plamistością słabo drewnieją i przemarzają w okresie zimowym.
Chorobie można zapobiec przez zbieranie i palenie wszystkich opadłych liści i ściętych lub wyłamanych pędów. Po stwierdzeniu objawów chorobowych krzewy róż należy opryskać 1-, 2-krotnie fungicydem np. Sportak Alpha, Brawo, Baycor, Dithane, Penncozeb, Topsin M.
Mączniak rzekomy róży
Najczęściej występuje na różach uprawianych pod folią, jednak dość często atakuje też krzewy róż uprawianych w gruncie, szczególnie wiosną i późnym latem. Na górnych liściach, między nerwami, pojawiają się początkowo jasnożółte, potem brązowoczerwone plamy. W miejscu plam, po dolnej stronie liści widoczny jest szarobiały nalot. Porażone liście żółkną i przy najlżejszym nawet dotknięciu opadają, począwszy od wierzchołka w kierunku podstawy pędu. W środku lata roślina może zupełnie stracić liście. Grzyb atakuje również zewnętrzne płatki kwiatów, które ulegają deformacji. Na porażonych płatkach można obserwować delikatny, biały nalot grzybni. Po wykryciu pierwszych objawów rośliny opryskujemy np. preparatem Aprobat, Bayleton.
Szara pleśń róży
Przy dużej wilgotności powietrza grzyb rozwija się łatwo w miejscu ran powstałych po ścięciu kwiatów oraz na pędach kwiatowych i tuż pod kwiatami. Pąki pokrywają się szarym pylącym nalotem, a na płatkach kwiatów pojawiają się niewielkie okrągłe lub owalne plamy. Młode pędy wyrastające z oczek brązowieją, czernieją i z czasem zamierają.
Aby ograniczyć źródło zarodnikowania grzyba należy wycinać i palić chore części roślin; w celu zabezpieczenia ran przed infekcją cięciu krzewów, jak również po stwierdzeniu objawów chorobowych krzewy róż opryskać 1-, 2-krotnie fungicydem np. Rowral 50, Ronilan, Sumilex, Euparen.
Guzowatość korzeni róży
Objawy to charakterystyczne narośla, początkowo białe lub jasnobrązowe, a następnie brązowe i ciemnobrązowe, o nieregularnej powierzchni na korzeniach i szyjce korzeniowej, niekiedy również na pędach. Naroślą bardzo szybko powiększają rozmiary, osiągając niekiedy średnicę kilkudziesięciu centymetrów. Z czasem stają się suche i twarde, a jesienią rozpadają się. Zainfekowane rośliny mają zahamowany wzrost i słabo kwitną.
W celu ochrony zaleca się przed sadzeniem krzewów róż zanurzanie korzeni róż w l-procentowym roztworze Miedzianu 50 lub w zawiesinie szczepionki o nazwie Agrocyna, zawierającej Agrobacterium radiobacter var. tumefaciens — pasożyta bakterii powodującej guzowatość.
Zamieranie pędów
Objawy:
- ściemnienie widoczne zwykle w miejscu cięcia pędu stopniowo przesuwające się do dołu. Niekiedy nekroza zatrzymuje się nad silnym, bocznym odgałęzieniem, ale na ogół dociera do podstawy pędu, doprowadzając do zamierania pojedynczych łodyg lub całych roślin;
- w przypadku zranienia pędu przez owady lub podczas prac pielęgnacyjnych nekroza rozwija się na obwodzie i wzdłuż pędu, część pędu powyżej miejsca nekrozy więdnie i z czasem zamiera;
- jasnobrązowa lub brązowa, nekrotyczna tkanka z czarnymi (C. fuckelii) lub czerwonawymi (Nectriaspp.) skupieniami albo ciemnym nalotem (Alternaria spp.) zarodnikowania grzybów;
- ciemnobrązowa nekroza z szarym, pylącym nalotem grzybni i zarodników w przypadku infekcji pędów przez B. cinerea.
Nasilenie objawów chorobowych zależy od odmiany, przebiegu warunków atmosferycznych (natężenie objawów zwykle wzrasta wiosną) i wieku roślin. Choroba pojawia się częściej na starszych krzewach, szczególnie na krzewach często przycinanych.
Rak wgłębiony
Objawy:
- małe, żółte, a następnie brązowe plamy z purpurowoczerwoną lub ciemnobrązową obwódką z czarnymi skupieniami zarodnikowania grzyba na powierzchni;
- marszczenie i podnoszenie się, a następnie pękanie podłużne i wykruszanie się kory aż do drewna;
- charakterystyczny wałek na brzegach rany powstały z warstwy kalusa zabliźniającej ranę;
Zakażenie następuje w miejscach uszkodzenia tkanek powstałych na skutek cięcia pędów, żerowania owadów, gradobicia lub innych uszkodzeń mechanicznych.
Choroba jest szczególnie groźna dla róż pnących i piennych, ponieważ jeśli nekroza obejmie prawie cały obwód łodygi, jej część znajdująca się powyżej (duża masa pędów bocznych róży pnącej lub korona róży piennej) zamiera lub osłabiony pęd bardzo łatwo się wyłamuje.
W celu uniknięcia zakażenia zamieraniem pędów i rakiem wgłębionym należy usuwać i niszczyć resztki pędów, na których grzyby mogą się rozwijać i zimować; prace pielęgnacyjne wykonywać bardzo precyzyjnie, tak aby nie ranić pędów; po wystąpieniu objawów chorobowych wyciąć chore fragmenty pędów, pół centymetra poniżej nekrozy, nad silnym bocznym pąkiem, a rany smarować fungicydem; u róż piennych dokładnie oczyścić miejsce infekcji aż do drewna, a ranę zasmarować farbą emulsyjną z dodatkiem fungicydu.
Szkodniki róż
Mszyce
Mszyce są najczęściej występującymi szkodnikami róż gruntowych. Mają najczęściej barwę zieloną (mszyca różano-szczeciowa, mszyca różano-trawowa), czasem też różową (mszyca smugowa). Żerują gromadnie wysysając soki z pędów wierzchołkowych, pąków kwiatowych, młodych liści. Żerowanie powoduje uszkodzenia pąków, które drobnieją i ulegają zniekształceniom. Dochodzi także do zahamowania wzrostu całego krzewu i osłabienia kwitnienia oraz zwiększenia jego podatności na choroby. Mszyce wydzielają obficie tzw. rosę miodową (spadź), na której rozwijają się grzyby sadzakowe ograniczające powierzchnię asymilacyjną roślin.
Mszyce zwalczamy opryskując krzewy np. preparatem Piriflor, Talstar. Można także spróbować pozbyć się ich w bardziej ekologiczny sposób sporządzając wyciąg z czosnku (sok z 200-300g zmielonych główek czosnku na 10 litrów wody) i opryskując nim krzewy.
Skoczek różany
Skoczek różany żeruje po spodniej stronie liści, wskutek czego górna strona liścia pokrywa się białymi plamkami najpierw wzdłuż nerwu głównego, a z czasem całe liście stają się marmurkowate, bieleją i opadają. Utrata liści powoduje osłabienie wzrostu roślin oraz ich kwitnienia. Po wykryciu pierwszych objawów żerowania szkodnika należy wykonać oprysk np. preparatem Decis.
Bruzdownica pędówka
Szkodniki te zostały opisane razem, ponieważ powodują powstawanie podobnych uszkodzeń na krzewach róż, a ich zwalczanie przeprowadza się tak samo.
Larwy bruzdownicy pędów i zwiota różanego żerują wewnątrz pędów róż w ich wierzchołkowej części. Bruzdownica drąży korytarze od wierzchołka pędu ku jego podstawie, a zwrot w kierunku wierzchołka. Uszkodzone pędy mają zahamowany wzrost, liście wierzchołkowe więdną. Następnie szczytowa część pędu zgina się i zwisa w dół, potem brunatnieje i zasycha. W przypadku bruzdownicy poniżej miejsca uszkodzenia wybijają nowe pędy – w ten sposób powstają tzw. miotły. Obserwując pęd uszkodzony przez zwiota różanego w miejscu wgryzania się larwy do pędu, zobaczymy „woreczek” złożony z kału i trocin.
Zwalczanie obu szkodników polega na ich niszczeniu poprzez wycinanie i palenie opanowanych pędów róż.
Nimułka różana
Objawem jej żerowania jest zwijanie się młodych blaszek liściowych brzegiem w dół wzdłuż nerwu głównego. Wewnątrz zwiniętych liści żerują larwy, które zeskrobują tkankę z dolnej strony liścia. Uszkodzone liście przebarwiają się na żółto-czerwono, zasychają i przedwcześnie opadają. W uprawie amatorskiej nimułka na ogół nie wyrządza znaczących szkód. Porażone przez nią liście należy zebrać i spalić.
Subskrybuj:
Posty (Atom)